Pracodawca chcący zatrudnić obywatela Ukrainy powinien we właściwym miejscowo powiatowym urzędzie pracy zarejestrować oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy, które będzie podstawą dla cudzoziemca do ubiegania się we właściwym konsulacie o wizę uprawniającą do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i do podjęcia pracy. Oświadczenie może być również zarejestrowane dla cudzoziemca, który już przebywa na terytorium Polski. Wspomniane oświadczenie określa nazwę zawodu, miejsce wykonywania pracy, datę rozpoczęcia i okres wykonywania pracy, rodzaj umowy stanowiącej podstawę wykonywania pracy oraz wysokość wynagrodzenia brutto za pracę. Po przyjeździe cudzoziemca do Polski (lub już przebywającego na terytorium RP) pracodawca jest zobligowany do podpisania z cudzoziemcem właściwej umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej oraz zgłoszenia cudzoziemca do ZUS (o ile taki obowiązek istnieje). Warunki określone w umowie nie mogą być mniej korzystne niż te, jakie zostały określone w oświadczeniu o zamiarze powierzenia wykonywania pracy.

Tak, wiza wydana w celu „05” uprawnia również do wykonywania pracy na podstawie zezwolenia na pracę.

Oznacza to, iż mogą oni podejmować i prowadzić każdą dopuszczoną polskim prawem formę działalności gospodarczej. Do grupy tych cudzoziemców należą migranci, którzy posiadają w Polsce:

1) zezwolenie na pobyt stały;
2) zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE;
3) zezwolenie na pobyt czasowy udzielone członkowi rodziny cudzoziemca w celu połączenia z rodziną
4) zezwolenie na pobyt czasowy udzielone na podstawie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, udzielonego przez inne niż Polska państwo członkowskie UE, jeżeli taka osoba uzasadni swoje zamieszkiwanie w Polsce;
5) zezwolenie na pobyt czasowy udzielone członkowi rodziny cudzoziemca, który posiada pobyt rezydenta długoterminowego UE, przyznany przez inne państwo niż Polska, i który uzasadni swoje zamieszkiwanie w Polsce, jeżeli taki członek rodziny przebywał z cudzoziemcem w innym państwie członkowskim UE i chce razem z nim przebywać w Polsce;
6) zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w celu podjęcia lub kontynuacji stacjonarnych studiów wyższych lub stacjonarnych studiów doktoranckich w Polsce;
7) zezwolenie na pobyt czasowy i pozostają w związku małżeńskim, zawartym z obywatelem polskim mieszkającym w Polsce (małżonkowie obywateli polskich mają prawo do prowadzenia działalności gospodarczej, wynikające z faktu małżeństwa, o ile ich podstawą pobytu jest zezwolenie na pobyt czasowy);
8) status uchodźcy;
9) ochronę uzupełniającą;
10) zgodę na pobyt tolerowany;
11) korzystają w Polsce z ochrony czasowej;
12) posiadają ważną Kartę Polaka.  

Każda osoba, która ma miejsce zamieszkania w Polsce musi w tym kraju zapłacić podatek od uzyskanych dochodów. Osoba, która ma miejsce zamieszkania w Polsce to osoba, która ma tu „centrum interesów osobistych i gospodarczych” (np. mieszka, pracuje w Polsce) lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku. Taka osoba nazywana jest rezydentem podatkowym. Jeżeli natomiast osoba nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, to podatek w Polsce zapłaci tylko od dochodów w Polsce osiągniętych.

Aby móc rozliczać się z urzędem skarbowym potrzebny jest numer PESEL. Obowiązek posiadania Numeru Identyfikacji Podatkowej (NIP) dotyczy m.in.:

• osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą;
• osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą;
• osób prawnych;
• zarejestrowanych podatników VAT i płatników składek ubezpieczeniowych. 

Osoby niespełniające tych wymogów oraz innych warunków wymienionych w ustawie, zostały zwolnione z konieczności posiadania NIP.

Dla wykonywania działalności na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały lub przedstawicielstwa z siedzibą na terytorium RP.
Przy ich tworzeniu przez przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej i państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) obowiązują takie same zasady jak w przypadku przedsiębiorców polskich. 

Tak. Czytając ustawę o systemie ubezpieczeń społecznych zauważamy, że fakt podlegania ubezpieczeniom społecznym nie zależy ani od obywatelstwa, ani od miejsca zamieszkania czy pobytu. Jest to jednak uwarunkowane tym, czy dana osoba na ternie Polski zawarła z polskim podmiotem stosunek pracy czy inną umowę rodzącą, zgodnie z przepisami, obowiązek ubezpieczeń społecznych.

Reasumując, obowiązkowo ubezpieczeniu społecznemu podlegają osoby, które na terenie Polski są:

• pracownikami;
• zleceniobiorcami;
• prowadzą działalność